Mijn ziel dorst naar God, naar de levende God.
Ps. 42:3

Er kunnen omstandigheden zijn dat heimwee en weemoed toeslaan, wanneer alles waar u aan
gewend was en blij van werd of energie van kreeg, wegvalt. Er zijn genoeg voorbeelden hiervan
op te sommen in deze tijd: heimwee naar de tijd toen u nog met anderen naar de kerk kon
gaan, toen er gezongen werd en u zich in de vreugde die er was en de zang die er klonk, dicht
bij God voelde. U ervoer dat u voor Gods aangezicht naderde, dat u in de nabijheid van God
kwam en merkte dat Hij er was. Een pijnlijke herinnering, omdat het nu zo anders is, en toch,
die herinnering aan toen, aan Gods nabijheid destijds, brengt u weer bij God terug. Het begint
met het roepen naar God, zoals een hert roept, dat geen water kan vinden en dorst heeft en
hoopt dat er een ander hert is dat hem mee kan nemen naar water, zo schreeuwt mijn ziel tot U,
o God.

Dat is geloven op bepaalde momenten: roepen tot God, omdat u Hem niet vindt en u hoopt dat
er iemand is, die u mee kan nemen, naar God toe, die u kan laten zien hoe God toch in uw
leven aanwezig is, als u Hem niet ziet.
Het ander voorbeeld is ‘dorst naar God’. Als u God mist, raakt dat u diep in uw bestaan; het
maakt dat u van slag bent en dat u niet verder kunt. Er kunnen allerlei redenen zijn, waarom
God er op dat moment niet is. Het kan zijn door uw eigen onachtzaamheid: u hebt het leven met
de Here verwaarloosd. Het kan zijn dat u door diepe dalen gaat, een crisis, waarin u niet gelijk
de leiding van de Here ervaart. Maar nu wordt God wel gemist, als dorst die niemand anders
kan lessen, dan God alleen met Zijn aanwezigheid. En zolang Hij er niet is, moet u zoeken en
als u Hem niet vindt en u zoekt tevergeefs, wordt het roepen, totdat iemand u meeneemt, of in
de hoop dat uw roepen de hemel bereikt en God zelf naar u toekomt.
Juist in de afwezigheid van God, juist als u Hem niet ervaart of niet kunt vinden, kunt u erachter
komen hoe belangrijk het is, dat u Hem in uw leven hebt als de levende God – de God van het
leven. De dorst is niet naar een willekeurige God, maar naar de enige God, de Enige die leven
kan geven, de Enige die er is, de Enige die uw roepen kan horen.
In de berijming van psalm 42 zit een oproep aan onszelf en elkaar: “Wees niet langer lusteloos.
Want de dag komt – heb geduld – dat u Hem weer prijzen zult”. Dat prijzen van God hoeft
natuurlijk niet te wachten, dat kunnen u en ik elke dag doen, alleen of in kleine kring. Wij kijken
uit naar nieuwe tijden, want onze God zal ons bevrijden!

Amen